Σε λίγες ώρες οι Βουλευτές θα κληθούν να πάρουν μια ιστορική απόφαση για το μέλλον της Πατρίδας. Η απόφαση αυτή θα είναι η πιο σημαντική στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου τονίζει σε ανακοίνωση του ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φραγκίσκος Παρασύρης και συνεχίζει:
Τα τελευταία 50 χρόνια, οι λαοί των δυτικών κρατών δεν έκριναν την τύχη τους με αμείλικτα ή εκβιαστικά διλλήματα. Οι λαοί προοδεύουν με μεθοδική, καθημερινή δουλειά, με προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, σε αρχές και αξίες, αποφεύγοντας τις απειλές, τον φόβο και τον πανικό για τις κοινωνίες τους.
Δυστυχώς, στον τόπο μας, αυτό δεν συνέβη πέρα από μικρές περιόδους με ορατό το θετικό αποτέλεσμα για την χώρα και τους πολίτες της. Στις περιόδους αυτές υπήρχε στόχος, ηγετική ομάδα και απαρέγκλιτη πίστη για το αποτέλεσμα. Αυτό ενέπνεε την κοινωνία.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μια κρίση χωρίς προηγούμενο. Αποδεικνύεται, πλέον, περίτρανα ότι ο τόπος έχει έλλειμμα από πολιτικές, οικονομικές, συνδικαλιστικές και ακαδημαϊκές ηγεσίες, ικανές να καθοδηγούν υπεύθυνα και να σηκώσουν το βάρος των κρίσιμων στιγμών.
Η διαρκής φυγομαχία, η χρόνια αναβολή των αλλαγών μετρώντας το «πολιτικό» κόστος σωρεύτηκε και επιστρέφει σήμερα με οριζόντιο τρόπο και τεράστιες συνέπειες για την κοινωνία.
Η συνεχόμενη μετάθεση του βάρους, που αναλογούσε στον καθένα μπροστά στον εθνικό κίνδυνο, με λαϊκισμό και δημαγωγία κατέληξε να γίνει σχεδόν «θανατηφόρο» δίλλημα για την Βουλή και τον τόπο.
Μια τέτοια υπόθεση είναι και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Παρά την σοβαρότητα του προβλήματος δύο χρόνια τώρα οι αρμόδιοι υπουργοί, οι συνδικαλιστές, οι επιχειρηματίες επέτρεψαν να γίνουν μόνο τα ελάχιστα.
Τώρα όλοι περιμένουν από τους Βουλευτές να βγάλουν τα «κάστανα από τη φωτιά».
Η όποια βελτίωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας τα τελευταία δύο χρόνια, έγινε με πρωτοβουλία της ίδιας της αγοράς μπροστά στα πρωτοφανή δεδομένα με προφανείς χαμένους τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους ίδιους τους επιχειρηματίες. Κι αυτό διότι όλοι αρνήθηκαν να δουν την πραγματικότητα και να θωρακίσουν θεσμικά τόσο την εργασία όσο και την επιχειρηματικότητα.
Τώρα προτείνεται ως λύση η μείωση 22% στον κατώτατο μισθό, δηλαδή η απώλεια 3 μισθών για περισσότερο από 2 εκατ. εργαζόμενους στον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα και 32% στους νεοεισερχόμενους κάτω των 25 ετών.
Θα περίμενα, λοιπόν, με αυτό το δεδομένο οι πολιτικοί αρχηγοί να εξαντλήσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ με τους εταίρους μας πάνω στο δεδομένο αυτό. Να βρουν τρόπο και σχέδιο ώστε η χώρα να βελτιώσει τάχιστα την ανταγωνιστικότητά της χωρίς οριζόντιες περικοπές ή έστω αυτές οι περικοπές να συνοδεύονταν από ένα κοινωνικό αντιστάθμισμα με πολιτικές που θα μείωναν το κόστος ζωής των Ελλήνων.
Θα περίμενα, επίσης, οι ηγεσίες των κομμάτων εδώ και καιρό στοιχειωδώς, να είχαν συμφωνήσει για την ελληνική οικονομία σ’ ένα αναπτυξιακό σχέδιο ικανό να υποστηρίξει τους στόχους του προγράμματος.
Αυτό το πλαίσιο ήλπιζα ότι είχαν οι συσκέψεις των αρχηγών.
Αντί αυτού η τελευταία κρίσιμη σύσκεψη αναλώθηκε στις επικουρικές συντάξεις!
Προφανώς, αυτό δεν είναι το μείζον μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο.
Γνωρίζω, ότι μετά από τέτοια απόφαση η Ελλάδα θα είναι ενδεχομένως η πρώτη χώρα διεθνώς που οι εργαζόμενοι θα αμείβονται λιγότερο από τους συνταξιούχους, με αποτέλεσμα μια γενιά που θα εργάζεται με ορατό τον κίνδυνο να μην πάρει ποτέ σύνταξη συμπιεζόμενη ακόμη περισσότερο.
Το να πεις «όχι» στη δανειακή σύμβαση ενδεχομένως να συνεπάγεται την αυτόματη εξαθλίωση του τόπου. Το να πεις «ναι», ποιους θα εξουσιοδοτήσεις;
Το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως η έλλειψη ηγεσιών ικανών να μπορούν να εγγυηθούν την οριστική λύση ακόμη και με πόνο, να θέσουν τα θεμέλια για μια κοινωνική συμφωνία, να σχεδιάσουν και να δώσουν προοπτική στον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου