Το 2009 πολλοί υποστήριξαν πως η Νέα Δημοκρατία στο Λασίθι έκανε κίνηση ματ βάζοντας την Σάρρα Ράπτη στο ψηφοδέλτιο της και δεν είχαν άδικο.
Η 30χρονή σήμερα απόφοιτος του Boston University που κατέχει πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες και στην Φιλοσοφία παίρνει ξανά το όπλο της πυροβολεί το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, τονίζει πως η λέξη "ντόμινο" εκφράζει καλύτερα από κάθε άλλη λέξη την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και επισημαίνει ότι τις προοπτικές ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο στον τόπο μας πρέπει να τις δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία ..
Κυρία Ράπτη έχετε ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική. Πως προδιαγράφεται τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις;
Ρίχνοντας μια γρήγορη ιστορική ματιά και βλέποντας την ακμή και παρακμή των αυτοκρατοριών στο πέρασμα των αιώνων, διαπιστώνουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό με τις σημερινές υπερδυνάμεις και είναι η ανάγκη επέκτασης της κυριαρχίας και σε άλλες χώρες. Αυτό γίνεται προκειμένου να εξασφαλιστεί η αυτάρκεια πόρων και διαχρονικά γίνονταν είτε μέσω ενός συμβατικού πολέμου είτε μέσω ενός σταδιακά οικονομικού ελέγχου της κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια της επέκτασης η αυτοκρατορία κατάφερνε και είχε μια συνεχή εισροή αγαθών και εισοδημάτων με αποτέλεσμα την ευημερία της αλλά και μια εικονική σταθερότητα στα κράτη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της . Αυτό που συνήθως οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην παρακμή, ήταν η συνεχής ανάγκη επέκτασης, αλλά και η αδιάκοπη ανάγκη διατήρησης των κτήσεων αυτών, οι οποίες άλλοτε θα αντιδρούσαν και θα ξεσηκώνονταν και άλλοτε θα διαφθείρονταν σε τέτοιο ποσοστό που απλά θα κατέρρεαν. Το γεγονός ότι έχουμε εκμηδενίσει τις αποστάσεις δεν αλλάζει το δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα μια υπερδύναμη σαν την Αμερική κατάφερε και βυθίζεται μέσα στην ίδια της την προσπάθεια να εκμεταλλευτεί όλο και περισσότερα κράτη ώστε να μπορεί να διατηρήσει την παντοδυναμία της. Το δυστυχές είναι ότι η κατάρρευση και η παρακμή της αρχίζει να επηρεάζει εντονότερα τα κράτη που είναι υπό την έλεγχο της καθώς είναι αδύναμα να στηριχτούν και να στηρίξουν τους πολίτες τους. Όσο για το σήμερα η λέξη «ντόμινο» πιστεύω ότι εκφράζει καλύτερα από κάθε άλλη λέξη την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Όσο για τη γνώμη μου περί πολιτικής και πολιτικών πιστεύω ακράδαντα ένα πράγμα: όπως οι μεγάλοι φιλόσοφοι, έτσι και οι μεγάλοι πολιτικοί βγαίνουν εν καιρώ κρίσης, και εν καιρώ «πολέμου».
Πιστεύεται ότι ο τρόπος άσκησης της πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις των καιρών;
Θεωρώ και πιστεύω ότι ο ρόλος των τοπικών φορέων αλλά και των ίδιων των βουλευτών απέχει παρασάγγας από αυτό που έχει πραγματική ανάγκη ο κόσμος. Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας σαν παιδιά που αν τους τάξουμε παγωτό θα τα βάλουμε να κάνουν ότι τους πούμε. Ακούγεται άσχημο το παράδειγμα αλλά πιστεύω ότι δεν είναι λίγες οι φορές που μας δίνεται αυτό το αίσθημα αντιμετώπισης από τους πολιτικούς. Ο ρόλος λοιπόν του καθένα από εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινά είναι βασικά να σταματάμε και να ακούμε όχι με δόλο και σκοπό αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον. Βασικό μας μέλημα είναι να ανακαλύπτουμε μέσα από το διάλογο τα κοινά συμφέροντα των πολιτών έτσι ώστε να μπορούμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα μας. Αντί να σπαταλιέται χρόνος στο κυνήγι των ψήφων ας επικεντρωθούμε απλά στην καθημερινότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, φορείς και μη, χωρίς να κατηγοριοποιούμε κομματικά τα προβλήματα μας. Άλλωστε είναι λίγο αργά πια για να γίνεται κάτι τέτοιο.
Πως αισθάνεστε σαν νέος άνθρωπος μπροστά στα φαινόμενα αποδοκιμασίας και απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής από τους πολίτες;
Είναι απόλυτα λογικό, αν και θεωρώ εν μέρει λάθος να ρίχνεις γιαούρτι η να επιτίθεσαι σε κάποιον που μέχρι πρότινος μπορεί να στήριζες η και να ψήφιζες. Είναι το ίδιο σαν να πετάμε ένα γιαούρτι στον εαυτό μας. Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που έκαναν όσα έκαναν, φταίμε κι εμείς οι ίδιοι που τους δίναμε αυτό το δικαίωμα. Ο καθένας μας μπορεί να απαξιώσει τον άλλο μη δίνοντας του σημασία. Ο πολίτης λοιπόν που θέλει να απαξιώσει τον πολιτικό τότε απλά ας μην τον ξαναψηφίσει. Από την άλλη οι πολιτικοί θα πρέπει με τη σειρά τους να αντιληφθούν ότι αν δεν αλλάξουν προσέγγιση προς τον κόσμο αφαιρώντας από πάνω τους κάθε τι περιττό και ανούσιο και αν δεν κοιτάξουν να γίνουν πιο άμεσοι και προσιτοί δε θα καταφέρουν να αντιστρέψουν το κλίμα της δυσανασχέτησης. Ο σκοπός είναι να μάθουν να κοιτάνε τον κόσμο στα μάτια.
Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι ένα κόμμα μπορεί να δώσει την προοπτική και την ελπίδα στον ελληνικό λαό;
Πιστεύω ότι θα έπρεπε αντί να αναρωτιόμαστε πως μπορεί ένα κόμμα να μας δώσει ελπίδα, να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι τις προοπτικές έτσι ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να ελπίζουμε βασιζόμενοι στα λόγια ανθρώπων που η κοινωνία ήδη τους έχει απαξιώσει ως αναρμόδιους στο να αναλάβουν την διάσωση της χώρας. Ο λαός πρέπει λοιπόν να σταματήσει να είναι θεατής των λόγων και ακροατής των έργων, πρέπει να σταματήσει να εντυπωσιάζεται από τους ρητορικούς λόγους οι οποίοι το μόνο που εξυπηρετούν είναι στο να παραπλανούν τα «αυτιά μας» από την αλήθεια. Σκοπός είναι να μάθουμε όλοι μας να κρίνουμε σωστά αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου