Στη μεσαιωνική Γερμανία, ωστόσο, ακολουθούσαν μια πολύ πιο γρήγορη και αποτελεσματική μέθοδο – τις συζυγικές μονομαχίες.
Οι συζυγικές μονομαχίες ήταν κανονικοί σωματικοί αγώνες ανάμεσα στη σύζυγο και τον σύζυγο, οι οποίες όμως ρυθμίζονταν από ένα αυστηρό πλαίσιο κανόνων.
Για να αντισταθμιστεί το υποτιθέμενο σωματικό πλεονέκτημα του άντρα, αυτός έπρεπε να αγωνίζεται μέσα σε μια τρύπα που έφτανε μέχρι τη μέση του και με το ένα χέρι δεμένο – στο άλλο κρατούσε ένα ραβδί.
Η δε γυναίκα μπορούσε να κινείται ελεύθερα, με όπλο ένα σακί με πέτρες, αλλά φορούσε βαρύ φόρεμα που περιόριζε, κάπως, τις κινήσεις της.
Βλέπετε δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα ότι το φύλο είναι φάσμα - όχι δυαδικό - και οι άνθρωποι ζούσαν με την πλάνη ότι υπάρχουν βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες.
Ο αγώνας διεξαγόταν πάντα δημόσια - όπως άλλωστε και ο γάμος - μέχρι ο ένας από τους δύο μονομάχους να παραδοθεί ή να βγει νοκ άουτ. Είχε δε σημαντικές επιπτώσεις.
Αν κέρδιζε η γυναίκα, τότε ο άνδρας εκτελούταν με αποκεφαλισμό. Αν κέρδιζε ο άντρας, η γυναίκα θαβόταν ζωντανή.
Έτσι τηρούταν κατά γράμμα ο γαμήλιος όρκος «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» και ο γάμος διατηρούσε τη σοβαρότητά του, όχι όπως σήμερα που έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Στην εποχή μας, οι συζυγικές μονομαχίες φαντάζουν βάρβαρες, στην πράξη όμως ήταν μια εξόχως ανθρωπιστική μέθοδος χωρισμού.
Ο ξαφνικός θάνατος είναι πάντα προτιμότερος από τον αργό και βασανιστικό θάνατο των ατελείωτων συνεδριών σε συμβούλους γάμου ή σε δικηγόρους και δικαστήρια.
Οι Γερμανοί ήταν, ανέκαθεν, ένας ευαίσθητος και συμπονετικός λαός.
Δυστυχώς, κατόπιν πιέσεων από τα λόμπι των δικηγόρων και των ψυχολόγων αυτή η πρακτική έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί στις μέρες μας.
Έτσι, οι άνθρωποι εξακολουθούν να παντρεύονται πιστεύοντας ότι αν κάτι στραβώσει μπορούν εύκολα να «δραπετεύσουν».
Και ύστερα περνούν όλη την υπόλοιπη ζωή τους να το «δουλεύουν» με τον ψυχολόγο και τον δικηγόρο τους.
Dimitris Tsirkas
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου