Ένα κόμμα με αριβίστες, διαπλεκόμενους, μεγάλα η μικρά λαμόγια, φαφλατάδες, παπατζήδες και άπληστους

Ούτε προχθές κατάφεραν οι υποψήφιοι του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς να συμφωνήσουν για τη διαδικασία εκλογής αρχηγού, που υποτίθεται ότι θα γίνει στις 5 Νοεμβρίου.

Οι διαφωνίες είναι πολλές και, απ’ ό,τι φαίνεται, αξεπέραστες. Ομως, αυτό δεν είναι το μόνο περίεργο στην προσπάθεια μετεξέλιξης του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.

Και να φανταστεί κανείς ότι οι δέκα που συνωστίζονται για να διεκδικήσουν την ηγεσία υποστηρίζουν δημοσίως ότι η παλιά πράσινη παράταξη ήρθε η ώρα να ξαναγίνει μεγάλη και να διεκδικήσει την εξουσία. Προφανώς, μας κοροϊδεύουν, αλλά δεν πειράζει, γιατί απ’ τη στιγμή που κανείς πλέον δεν τους παίρνει στα σοβαρά, μας διασκεδάζουν.

Δέκα φιλόδοξοι αρχηγοί ενός κόμματος που δεν υπάρχει, δεν ξέρουμε καν πώς θα ονομάζεται, δεν έχει ομοιογενή ταυτότητα και δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε στη διαδικασία των εκλογών. Πρόσωπα από τα παλιά, που παρουσιάζονται ως… άφθαρτα, λες και ο κόσμος τα έχει ξεχάσει.

Η προχθεσινή αποτυχία να συμφωνήσουν -έστω- στα βασικά αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είναι παντελώς ακατάλληλοι! Ποιος μπορεί να τους εμπιστευτεί να λύσουν τα προβλήματα της χώρας (τα περισσότερα εκ των οποίων οι ίδιοι δημιούργησαν), όταν δεν μπορούν να λύσουν τα μικροκομματικά τους; Πάντως, κακά τα ψέματα, λείπει από το παζλ ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα συμπλήρωνε μια «μαγική» εντεκάδα για πολλά γκολ!

Ο μοιραίος Γιώργος, βέβαια, μετέχει στην κούρσα διά του παλιού κηπουρού του Γιάννη Ραγκούση. Λέγεται, μάλιστα, ότι στην πορεία θα στηρίξει τη Φώφη Γεννηματά, έχοντας συμφωνήσει παρασκηνιακά να έχει «ρόλο» στην επόμενη ημέρα και, κυρίως, να τον στηρίξει το κόμμα στις όποιες κοινοβουλευτικές ή νομικές περιπέτειες αντιμετωπίσει για τα έργα και τις ημέρες του.

Από την άλλη, ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι πρόεδρος ενός άλλου κόμματος και κατεβαίνει υποψήφιος με τον νέο φορέα. Το παλιό του κόμμα ουδείς γνωρίζει αν θα ενσωματωθεί με το καινούργιο, αν θα διαλυθεί, αν θα παραμείνει ως έχει με άλλον επικεφαλής. Μπάχαλο, δηλαδή, μόνο και μόνο για να διασωθούν πολιτικά ο Θεοδωράκης και ορισμένοι δικοί του, αφού δεν είχαν καμία τύχη να μπουν στην επόμενη Βουλή. Αυτή η μεθόδευση δεν συνιστά κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους, που τους έστειλαν στη Βουλή στις προηγούμενες εκλογές; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε…

Ο Καμίνης είδε φως και μπήκε, βρίσκοντας μια καλή ευκαιρία να αποδράσει από τον Δήμο Αθηναίων, αφού θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επανεκλεγεί, δεδομένης της αποτυχίας του και της φθοράς που έχει υποστεί. Ομως, αντί να παραιτηθεί και να κάνει έναν καθαρό και έντιμο προεκλογικό αγώνα, παραμένει δήμαρχος και εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να προωθήσει τον εαυτό του. Στήνει φιέστες με ξένους πολιτικούς, γιορτές και πανηγύρια και χρησιμοποιεί έναν ολόκληρο μηχανισμό προς όφελός του.

Πέραν όλων αυτών, ως ευνοημένο παιδί του συστήματος δεν πιέζεται από κανέναν (ούτε από την αντιπολίτευση στον δήμο) για να απαντήσει σε μια σειρά από σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν το τελευταίο διάστημα. Ως χαϊδεμένο παιδί κάνει το κομμάτι του, νομίζοντας κι αυτός ότι θα κοροϊδέψει τους πάντες.

Ομως, και οι υπόλοιποι υποψήφιοι ουσιαστικά κινούνται με μόνο κίνητρο τις εντυπώσεις. Αλλοι για να εξασφαλίσουν μια θεσούλα ή τη συμμετοχή τους στις λίστες των επόμενων εθνικών εκλογών και άλλοι απλώς επειδή είναι ψώνια και θέλουν να τους αποθεώσουν γνωστοί και φίλοι. Αστεία πράγματα, δηλαδή…

Ομως, αυτό δεν ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ; Ενα κόμμα με αριβίστες, διαπλεκόμενους, μεγάλα ή μικρά λαμόγια, φαφλατάδες, παπατζήδες και άπληστους. Ασφαλώς, υπήρχαν εξαιρέσεις και ορισμένοι σοβαροί πολιτικοί με αίσθημα εθνικής ευθύνης, όμως ήταν λίγοι.

Η εποχή ΠΑΣΟΚ έχει μείνει στις μνήμες μας ως μια περίοδος διαφθοράς και επίπλαστης ευημερίας. Επομένως, είναι άξιοι διάδοχοι αυτής της κληρονομιάς οι σημερινοί υποψήφιοι.

Δημήτρης Ριζούλης (Δημοκρατία)