Η πρόσφατη παρουσία του Κώστα Καραμανλή στο Βελλίδειο και η
εντυπωσιακή κινητοποίηση κόσμου, για να παραστεί, να υποδεχτεί και να
χειροκροτήσει τον πρώην πρωθυπουργό, θα περνούσε απαρατήρητη μονάχα από…
περαστικούς της πολιτικής.
Η πολιτική βέβαια είναι γεμάτη περαστικούς. Εσχάτως και η
Κεντροδεξιά, καθώς από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε να αποκτά
αέρα “επόμενου πρωθυπουργού” στις δημοσκοπήσεις, μια σειρά από… ξεχασμένους της
ζωής (και της ηθικής), είτε τα λεγόμενα “ορφανά του Σημίτη”, είτε οι τοξικοί
και ακραία κυνικοί νεοφιλελεύθεροι, από την αυτοαποκαλούμενη Δράση και από
αλλού, άρχισαν να συχνάζουν στους πάνω ορόφους της παράταξης που έδωσε
ιστορικές μάχες εναντίον της διαπλοκής.
Δηλαδή… εναντίον τους. Επειδή η παράταξη αυτή κανιβαλίστηκε
από τη διαπλοκή. Δηλαδή, από… αυτούς, μεταξύ άλλων.
Ακόμη και σε μια χώρα με φανατική τάση προς τη λήθη και την
ιστορική μυωπία, αν όχι αμνησία, κάποιες τέτοιες χαριτωμένες φατσούλες ανθρώπων
που έζησαν εις βάρος των υπόλοιπων Ελλήνων, δεν περνούν απαρατήρητες. Μένουν
αξέχαστοι. Δυστυχώς.
Απέναντι σε όλους αυτούς τους θλιβερούς και μοιραίους,
υπάρχει ο Κώστας Καραμανλής. Υπήρχε και θα υπάρχει. Ως ανάμνηση της ηθικής
σταυροφορίας κατά της λεηλασίας της Ελλάδας, στην οποία οι ίδιοι είχαν
κεντρικό, πρωταγωνιστικό ρόλο. Και η παρουσία Καραμανλή δεν εξαρτάται από μια
ενδεχόμενη επιστροφή του σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μια επιστροφή για την οποία ο
ίδιος έχει ξεκαθαρίσει ότι βρίσκεται εκτός της πολιτικής και συναισθηματικής
οπτικής του.
Ο Κώστας Καραμανλής τους ενοχλεί, επειδή σε μια εποχή όπου
οι πολιτικοί εισπράττουν το ανάθεμα της κοινωνίας, ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός
και επί 12 1/2 χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, διατηρεί εφεδρείας ψυχικού
δεσμού με την κοινωνία την οποία κάποτε εξέφρασε. Αποτελεί την εξαίρεση, σε ένα
πολιτικό σύστημα… για τα πανηγύρια. Είναι η τελευταία εθνική σταθερά.
Γι’ αυτό και η “φωνή λαού”, που ακούστηκε τη Δευτέρα στο
Βελλίδειο χλώμιασε τους μοιραίους. Και τους… περαστικούς, βεβαίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου