Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΠΑΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.
Οι μέρες που ο κ. Νοέμβρης έπρεπε να παραχωρήσει τη θέση του στον πιο όμορφο μήνα του χρόνου, κατά γενική ομολογία, τον κ. Δεκέμβρη έφταναν σιγά- σιγά και ο ίδιος δεν ένιωθε καθόλου όμορφα. Γιατί έπρεπε πάντοτε ο κ. Δεκέμβρης να είναι ο πιο αγαπητός μήνας σε μικρούς και μεγάλους, αφού είχε στις μέρες του τα Χριστούγεννα, την πιο λαμπρή γιορτή του χρόνου; Γιατί έπρεπε μόνο αυτός να δίνει το χιόνι, αυτός και κανένας άλλος μήνας και γιατί έπρεπε τόσους αιώνες να επικρατεί η ίδια κατάσταση;
Αυτά σκέφτονταν ο κ. Νοέμβρης, όταν στη μεγάλη σάλα, που μαζευόταν οι δώδεκα μήνες του χρόνου, λίγο πριν από κάθε αλλαγή, μπήκε ο κ. Δεκέμβρης. Ψηλός και αγέρωχος όπως πάντα με το μακρύ κατακόκκινο πανωφόρι του, τις καλογυαλισμένες μπότες του και την μακριά άσπρη γενειάδα του. Και μόνο που τον έβλεπες το κρύο σου τρυπούσε τα κόκαλα, ενώ δεν τολμούσες να τον κοιτάξεις στα μάτια, γιατί η ματιά του σε πάγωνε επί τόπου. Προχώρησε αργά προς το μεγάλο τζάκι που τα κούτσουρα έτριζαν στην τεράστια φωτιά και κάθισε στην αναπαυτική πολυθρόνα με το μπλε βελούδινο κάλυμμα. Έβηξε καθαρίζοντας το λαιμό του και μίλησε αργά, αλλά καθαρά. «Θέλω να σας ανακοινώσω κάτι» είπε, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από τη φωτιά, που συνέχιζε να γλύφει τα ξύλα, χορταίνοντας έτσι την πείνα της. «Κουράστηκα κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Κουράστηκα να φέρνω το κρύο και τα χιόνια, κουράστηκα να ακούω τις διαμαρτυρίες των ανθρώπων ότι δεν τους λυπάμαι και παγώνω τα πάντα, κουράστηκα να τους ακούω να παρακαλούν να μην τελείωνε ποτέ το καλοκαίρι και η ζέστη, κουράστηκα να δουλεύω τόσο πολύ, φροντίζοντας για τον ερχομό των Χριστουγέννων. Τέρμα! Χρειάζομαι ξεκούραση και διακοπές. Αποφάσισα λοιπόν, να φύγω και παραχωρώ τη θέση μου σε όποιο μήνα θέλει να ακολουθήσει τον κ. Νοέμβρη».
Τα λόγια του έκαναν τους υπόλοιπους έντεκα μήνες να ξαφνιαστούν και να αρχίσουν να σχολιάζουν τα όσα άκουσαν. Πως είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο και κάποιος μήνας να φύγει από τη σειρά που του όρισε η μητέρα φύση; Μα καλά μόνο ο κ. Δεκέμβρης κουράζεται; Οι υπόλοιποι μήνες δεν δουλεύουν το ίδιο σκληρά για να διατηρήσουν τον κύκλο της φύσης και της ζωής; Και ποιος θα ακολουθήσει τον κ. Δεκέμβρη, μα το πιο σημαντικό, ποιος θα αναλάβει να οργανώσει τα Χριστούγεννα, αυτή τη τόσο σημαντική για όλους τους ανθρώπους γιορτή;
Ο κ. Νοέμβρης γέλασε πονηρά.« Επιτέλους, ήρθε η ώρα των αλλαγών!», σιγοψιθύρισε και σκέφτηκε, ότι αυτός έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει τη διοργάνωση των Χριστουγέννων. Τόσους αιώνες το σκέφτονταν και το μελετούσε. Τα είχε όλα σχεδιασμένα μέχρι και τη πιο μικρή λεπτομέρεια. Θα ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα όλων των εποχών για τους ίδιους τους μήνες, τους ανθρώπους μα και για ολόκληρη τη φύση.
«Νομίζω πως πρέπει να το σκεφτείς καλύτερα, φίλε μου Δεκέμβρη» είπε ο κ. Σεπτέμβρης κάνοντας όλους τους μήνες να βγουν από τις σκέψεις τους και να στρέψουν το βλέμμα τους προς αυτόν. Ο κ. Σεπτέμβρης ήταν σοφός και το σεβόντουσαν όλοι οι μήνες, καθώς πολλές φορές με τις συμβουλές του είχε νουθετήσει τους μήνες και είχε δώσει λύσεις σε σημαντικά προβλήματα. Άρχισε λοιπόν, να εξηγεί την αναστάτωση που θα δημιουργούσε η αποχώρηση του και τα όσα κακά θα προέκυπταν από την αλλαγή στη σειρά των μηνών, το πόσο θα μπερδευόταν τα ζώα μα και οι άνθρωποι από αυτή τη τόσο παράξενη και πρωτόγνωρη αλλαγή, μα και σε τελική ανάλυση, δεν ήταν δυνατόν να ενεργεί ο καθένας όπως ήθελε, καθώς όλοι πάνω στη γη έχουν τον προορισμό τους και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αλλάζει τα προδιαγεγραμμένα και προκαθορισμένα της ίδιας της μητέρας φύσης.Tου κάκου όμως, ο κ. Δεκέμβρης δεν έπαιρνε από λόγια. Η απόφαση ελήφθη και ο κ. Δεκέμβρης έκλεισε με δύναμη την πόρτα της μεγάλης σάλας, αφήνοντας πίσω του τους υπόλοιπους μήνες. «Και τώρα τι θα κάνουμε;», αναρωτήθηκε φωναχτά ο κ. Αύγουστος, χαϊδεύοντας το μουστάκι του. «Πως θα αναπληρώσουμε το κενό, αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα, ποιος θα αναλάβει τη διοργάνωση των Χριστουγέννων;», ρώτησε κοιτάζοντας με απορία.
«Εγώ», δήλωσε με ενθουσιασμό ο κ. Νοέμβριος. «Εγώ τα έχω σχεδιάσει όλα. Είμαι πανέτοιμος να σας διοργανώσω τα πιο ονειρεμένα Χριστούγεννα. Σας παρακαλώ, δώστε μου αυτή την ευκαιρία», παρακάλεσε ο τελευταίος μήνας του Φθινοπώρου. Οι μήνες τον κοίταξαν με απορία. «Μα καλά πως μπορεί να έχει τέτοιο θράσος», άρχισαν να σχολιάζουν μεταξύ τους. «Έτσι εύκολα αναλαμβάνει μία τόσο μεγάλη ευθύνη», συμπλήρωσαν κοιτώντας τον καχύποπτα. «Ας γίνει λοιπόν έτσι κ. Νοέμβρη», είπε ο κ. Σεπτέμβρης, χωρίς να αφήσει περιθώρια αντίδρασης στους υπόλοιπους μήνες. Και συνέχισε: « Αγαπητοί μου μήνες, η απώλεια του κ. Δεκέμβρη σίγουρα θα μας κοστίσει ακριβά. Όμως πρέπει να δράσουμε άμεσα. Δεν πρέπει κανείς και πάνω απ' όλα οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι έφυγε ένας από τους 12 μήνες του χρόνου. Σε λίγο πρέπει κάποιος να διαδεχθεί τον κ. Νοέμβρη. Αφού ο κ. Δεκέμβρης έφυγε, δίνουμε τη δυνατότητα στον κ. Νοέμβρη, αφού το θέλει τόσο πολύ, να παραμείνει άλλον έναν μήνα, αλλά το πιο σημαντικό να διοργανώσει τα Χριστούγεννα, την ωραιότερη γιορτή του χρόνου για τους ανθρώπους». Απευθυνόμενος όμως προς τον κ. Νοέμβρη του είπε με αυστηρό τόνο: «Πρέπει όμως να ξέρεις το εξής: Κανείς από εμάς δεν μπορεί να σε βοηθήσει σε τίποτα. Ο μόνος που ίσως θα μπορούσε να σε βοηθήσει, εάν καταφέρεις να τον βρει, είναι ο κ. Δεκέμβρης. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και πάνω απ' όλα απαγορεύεται να δυσαρεστήσεις τους ανθρώπους. Πρέπει να ζήσουν τα Χριστούγεννα έτσι όπως τα ζουν χιλιάδες χρόνια τώρα. Με πολύ κρύο, χαρά, αγάπη, γέλια και πολύ –πολύ χιόνι. Μην τα ξεχάσει αυτά και είμαι σίγουρος ότι κάτι θα καταφέρεις». Έτσι μίλησε ο κ. Σεπτέμβρης και κοίταξε το ρολόι του. Σε λίγα λεπτά θα άλλαζε ο μήνας. «Αχ... κ. Δεκέμβρη γιατί το έκανες αυτό», μονολόγησε και ευχήθηκε να γυρίσει σύντομα κοντά τους.
Πολύ-πολύ χιόνι! Αντηχούσε η φωνή του κ. Σεπτέμβρη στα αυτιά του κ. Νοέμβρη. Χιόνι! Αυτό το λευκό πέπλο με το οποίο σκέπαζε τη γη ο κ. Δεκέμβρης και με το οποίο πάγωνε τα πάντα. Αυτό το λευκό πέπλο που ξεκινούσε να το στρώνει το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Την παραμονή των Χριστουγέννων;;; Σα να χτύπησε κεραυνός τον κ. Νοέμβρη. Όλα τα είχε υπολογίσει άλλα το χιόνι του ξέφυγε. Άλλωστε αυτός δεν ήξερε να φτιάχνει χιόνι. «Πω-πω συμφορά!!!» σκέφτηκε. «Και τώρα τι θα κάνω;», αναρωτήθηκε. «Κάτι θα σκεφτώ», μονολόγησε και έφυγε από τη μεγάλη σάλα για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι μήνες τη ταραχή του.
Και η αλλαγή έγινε. Ποια αλλαγή όμως, αφού οι μέρες άρχισαν να είναι ίδιες. Και πως να μην είναι ίδιες αφού ο κ. Νοέμβρης δεν κατάφερε και πολλά. Μα τι διαφορετικό να πράξει από αυτό που είχε μάθει να κάνει αιώνες τώρα. Ζήτησε από τον άνεμο να φυσήξει λίγο πιο δυνατά και αυτό το έπραξε. Ζήτησε από τη νύχτα να είναι λίγο πιο κρύα και αυτή τον άκουσε. Του κάκου όμως!!! Ο κ. Νοέμβρης δεν θύμιζε σε τίποτα τον κ. Δεκέμβρη. Ούτε κρύο, ούτε χειμώνας, ούτε χιόνι. Και οι μέρες των Χριστουγέννων πλησίαζαν. Μάταια κουνούσε τα χέρια του ο κ. Νοέμβρης προσπαθώντας να μιμηθεί τον κ. Δεκέμβρη για να παράγει χιόνι. «Να δεις πως το έκανε; Α...ναι! Άσπρο χιόνι τιμημένο...εεε όχι, όχι. Πάμε πάλι! Άσπρο χιόνι ασπρισμένο μόνο εσένα περιμένω...εμμμ. Μπά ούτε αυτό. Να δεις πως το έλεγε...» Μονολογούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ ο κ. Νοέμβρης, κουνώντας αριστερά και δεξιά τα χέρια του χωρίς όμως αποτέλεσμα. Γιατί τα κουνούσε αδέξια χωρίς ρυθμό και χάρη. Μόνο βροχή κατάφερνε να φέρει στη γη και τίποτα παραπάνω. Και οι μέρες περνούσαν.
Οι αρκούδες και οι χελώνες άρχισαν να διαμαρτύρονται. «Μα τι συμβαίνει...Που είναι το κρύο, που είναι το χιόνι. Πως θα κοιμηθούμε». Οι άνθρωποι άρχισαν να ανησυχούν. «Μα τι συμβαίνει... γιατί ακόμη τα φύλλα είναι στα κλαδιά των δέντρων, γιατί η γη δεν πάγωσε, γιατί τα ζώα δεν έπεσαν σε χειμερία νάρκη». Και τα παιδιά άρχισαν να μελαγχολούν. «Μα γιατί δεν κάνει κρύο. Πως θα χιονίσει και πως θα έχουμε χιονισμένα Χριστούγεννα. Μα χωρίς χιόνι θα είναι τα πιο άσχημα Χριστούγεννα που περάσαμε ποτέ», συζητήσουν πηγαίνοντας και γυρίζοντας στο σχολείο.
Και τα γάντια έμεναν κλειδωμένα στο συρτάρι, τα χοντρά πουλόβερ στη ντουλάπα και τα έλκηθρα φυλαγμένα στις αποθήκες.
Και ξημέρωσε η παραμονή των Χριστουγέννων. Μα κανείς δεν κοίταζε τον ουρανό περιμένοντας με ανυπομονησία τις πρώτες νιφάδες χιονιού. Κανείς δεν έβγαλε τα παγοπέδιλα του, αφού οι λίμνες δεν είχαν παγώσει. Και τα παιδιά δεν βγήκαν στους δρόμους για να παίξουν. Χάθηκαν τα γέλια και οι χαρές. Χάθηκαν οι όμορφες φατσούλες των παιδιών, που λυπημένα κοιτούσαν από το παράθυρο και παρακαλούσαν έστω για λίγες νιφάδες. Στράφι πήγε το τεράστιο δέντρο που στήθηκε στην πλατεία κάθε πόλης και κάθε χωριού και που πραγματικά φρόντισε ο κ. Νοέμβρης να είναι το πιο όμορφο όλων των εποχών. Μάταια τα αστέρια έλαμπαν με όλη τους τη δύναμη για να είναι όμορφες οι νύχτες. Μάταια οι γιρλάντες από γκι και κυκλάμινα μοσχοβολούσαν όσο ποτέ άλλοτε. Κανείς δεν ήταν ευτυχισμένος.
Ο κ. Νοέμβρης ήταν απελπισμένος. Είχε δυσαρεστήσει τους ανθρώπους. Μπορεί να διαμαρτύρονταν για το κρύο του κ. Δεκέμβρη, την παγωνιά και το χιόνι, όμως είχαν συνηθίσει σε αυτά και τώρα τους έλειπαν φοβερά. Κάτι έπρεπε να γίνει και μάλιστα άμεσα. Σε λίγες ώρες θα έρχονταν τα Χριστούγεννα, αλλά όλοι θα ήταν δυστυχισμένοι.
Τι να έκανε ο κ. Νοέμβρης. Να ζητούσε βοήθεια από τους μήνες; Άπαπαπα!!! Όλοι θα τον κοροϊδεύανε! Θα τον θεωρούσαν έναν αποτυχημένο, εγωιστή, φιλόδοξο μήνα που δεν ήξερε που να σταματήσει τον εγωϊσμό του και που νόμιζε ότι αυτός μπορούσε να τα κάνει όλα. Να ζητούσε βοήθεια από τα ζώα; Μα αυτά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι γινόταν, θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν; Να ζητούσε βοήθεια από τους ανθρώπους; Μα τι ήταν αυτά που έλεγε. Ποιος άνθρωπος θα καταλάβαινε την αιτία αυτής της κατάστασης. Τι μπέρδεμα ήταν αυτό!!!
Έπρεπε να λάβει δραστικά μέτρα και αυτό αποφάσισε να πράξει. Έπρεπε να βρει τον κ. Δεκέμβρη πάση θυσία. Η αγωνία του κ. Νοέμβρη ήταν μεγάλη. Από πού να άρχιζε το ψάξιμο άραγε. «Ήλιε μήπως είδες τον κ. Δεκέμβρη; Και εσείς ποτάμια, λίμνες, βουνά, μήπως είδατε τον μήνα των Χριστουγέννων;», άρχισε να ρωτά αριστερά και δεξιά ο κ. Νοέμβρης. «Νομίζω ότι τον είδα στην έρημο», απάντησε ο Ήλιο, «Όχι-όχι, πήγε στο Βόρειο Πόλο», είπαν τα ποτάμια, «Μα τι λέτε. Πήγε στο Νότιο Πόλο», είπαν τα βουνά. «Μα με το να λέει ο έναν κάτι και ο άλλος κάτι το εντελώς διαφορετικό δεν με βοηθάτε», είπε ο κ. Νοέμβρης φανερά μπερδεμένος και παρακάλεσε «Σας παρακαλώ σκεφτείτε καλά που μπορεί να τον είδατε την τελευταία φορά. Πρέπει να τον βρω γρήγορα, πριν έρθουν τα Χριστούγεννα. Γιατί Χριστούγεννα χωρίς χιόνι δεν είναι Χριστούγεννα. Και οι άνθρωποι, τα ζώα, οι μήνες δεν θα είναι ευτυχισμένοι».
Ο κ. Νοέμβρης ξεκίνησε το ταξίδι της αναζήτησης. Έφτασε στην έρημο και όσο και αν κοίταξε από ψηλά δεν είδε τον κ. Δεκέμβρη. Πήγε σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, σε εξωτικά νησιά και παραλίες. Άλλωστε εκεί δεν είπε ότι θα ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου για να ξεκουραστεί; Έψαξε παντού μα τίποτα. Μόνο στο Βόρειο Πόλο δεν είχε πάει. «Λες να είναι εκεί;» Μονολόγησε και ξεκίνησε για εκεί. Ένοιωθε τα πόδια του να έχουν παγώσει από την περιπλάνηση του μέσα στα χιόνια και τους πάγους. Ο άνεμος φυσούσε με μανία. Το χιόνι τον χτυπούσε αλύπητα. Είχε βρεθεί στο κέντρο μιας χιονοθύελλας.
Μα να!!! Κάτι σαν να έβλεπε στο βάθος. Η φιγούρα σα να του φάνηκε γνωστή!!! Ναι ήταν ο κ. Δεκέμβρης. Είχε μαζέψει γύρω του τις πολικές αρκούδες και τους πιγκουΐνους και τους έδειχνε πως έφτιαχνε το χιόνι. Κουνούσε τα χέρια του σαν μαέστρος.
«Άσπρο χιόνι μαγεμένο,
κάτασπρο ευλογημένο,
έλα απόψε να χιονίσει,
κι' όλη η γη μας να ασπρίσει»
Έλεγε δυνατά και στροβιλιζόταν οι άσπρες νιφάδες γύρω από τα χέρια του. Τις έκανε να χορεύουν ρυθμικά σαν μικρές μπαλαρίνες, να παίζουν με τον άνεμο και απαλά να προσγειώνονται στο έδαφος. Ήταν ο πιο όμορφος χορός που είχε δει ποτέ του ο κ. Νοέμβρης.
Πλησίασε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε για να μην ενοχλήσει το χορό των νιφάδων. Όμως παρατήρησε το πρόσωπο του κ. Δεκέμβρη. Ήταν λυπημένος, παρόλο που έκανε αυτό που τον ευχαριστούσε. Δεν χαμογελούσε όπως άλλοτε όταν έφτιαχνε το χιόνι για τους ανθρώπους και τους μήνες. Η ματιά του ήταν ανέκφραστη. Και όσο και αν χοροπηδούσαν στα πόδια του τα αρκουδάκια προσπαθώντας να πιάσουν τις μικρές, κάτασπρες νιφάδες, ο κ. Δεκέμβρης δεν τα έβλεπα, αφού η σκέψη του ήταν αλλού. Είχε μετανιώσει ο κ. Δεκέμβρης που είχε αφήσει πίσω του τους φίλους του τους μήνες, που δεν ετοίμασε τα Χριστούγεννα, που δεν έδωσε στους ανθρώπους το χιόνι. Ένιωθε τόσο μόνος.
«Εμμμ...χμμμ... κ. Δεκέμβρη τι κάνεις;» ρώτησε όσο πιο γλυκά μπορούσε ο κ. Νοέμβρης, βγάζοντας από τις σκέψεις του τον κ. Δεκέμβρη. Αμέσως ο κ. Δεκέμβρης αγκάλιασε τον κ. Νοέμβρη και το πρόσωπό του έγινε φωτεινό από χαρά. «Καλώς ήρθες. Τι γίνεται, πως με βρήκες;», ρώτησε ο κ. Δεκέμβρης και άρπαξε από το χέρι τον ενδέκατο μήνα του χρόνου οδηγώντας τον σε ένα σπιτάκι λίγο πιο πέρα.
Το τζάκι άναβε και η ζέστη ήταν τόσο γλυκιά, που ο κ. Νοέμβρης ένιωσε τρισευτυχισμένος που θα μπορούσε επιτέλους να ζεσταθεί. Ο κ. Δεκέμβρης έβαλε δύο ποτήρια κόκκινο κρασί και κάλεσε τον κ. Νοέμβρη να καθίσουν δίπλα στη φωτιά. «Τι σε φέρνει εδώ κ. Νοέμβρη; Έγινε τίποτα;», ρώτησε με αγωνία ο τελευταίος μήνας του χρόνου, εστιάζοντας με προσοχή στα μάτια του κ. Νοέμβρη. «Ήρθα για να σου ζητήσω βοήθεια κ. Δεκέμβρη. Είμαι σε απελπιστική κατάσταση. Κινδυνεύουν τα Χριστούγεννα και η ευτυχία των ανθρώπων, των ζώων και των υπόλοιπων μηνών του χρόνου», απάντησε ο κ. Νοέμβρης και με μεγάλη πίκρα άρχισε να εξιστορεί τα όσα έγιναν μετά τη φυγή του κ. Δεκέμβρη. Του είπε πόσο εγωιστικά φέρθηκε, που νόμιζε ότι θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει, το πώς τελικά οι μέρες περνούσαν χωρίς νόημα και πως κατάφερε να φέρει αντί για ευτυχία σύγχυση σε όλη την πλάση. Και το μόνο που απέμενε για να σωθούν έστω και την τελευταία στιγμή τα Χριστούγεννα ήταν να γύριζε εκείνος πίσω και να έφτιαχνε πολύ-πολύ χιόνι!!!
Ο κ. Δεκέμβρης άκουγε με προσοχή τα όσα του έλεγε ο κ. Νοέμβρης και έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. Όταν ο πρώτος τελείωσε όσα είχε να του πει απάντησε: «Κύριε Νοέμβρη, δεν έκανες μόνο εσύ λάθη, αλλά και εγώ. Και εγώ φίλε μου, φέρθηκα με εγωισμό αφού πάνω από το κοινό καλό και τη μητέρα φύση έβαλα τις δικές μου επιθυμίες.
Τι θα πει ήθελα να πάω να διακοπές γιατί κουράστηκα; Μήπως όλοι εσείς δεν κουράζεστε κατά τη διάρκεια του χρόνου; Οι άνθρωποι δεν κουράζονται με τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους; Ακόμη και τα παιδιά δεν κουράζονται από τα μαθήματά τους; Όλοι όμως συνεχίζουν και αυτό είναι το σωστό. Έτσι και εγώ έπρεπε να κάνω αυτό που κάνω κάθε χρόνο, χωρίς διαμαρτυρίες και γκρίνια. Έλα όμως, μόλις που προλαβαίνουμε να διορθώσουμε τα πράγματα. Και η βοήθειά σου είναι πολύτιμη, φίλε μου».
Οι δύο φίλοι ξεκίνησαν αμέσως για το δρόμο της επιστροφής. Έμεναν μόλις λίγες ώρες πριν ξημερώσει Χριστούγεννα. Ο κ. Δεκέμβρης σήκωσε τα μανίκια του και προέτρεψε και τον κ. Νοέμβρη να κάνει το ίδιο. «Ήρθε η ώρα να μάθεις να κάνεις χιόνι, φίλε μου», είπε κοιτάζοντας τον κ. Νοέμβρη και χαμογέλασε γλυκά. «Κάνε ότι κάνω για να γεμίσουμε τη γη με πλούσιο, αφράτο χιόνι. Εμπρός κ. Νοέμβρη κούνα τα χέρια σου».
Οι δύο μήνες ο ένας απέναντι από τον άλλο άρχισαν να κουνούν ρυθμικά τα χέρια τους και να λένε:
«Άσπρο χιόνι μαγεμένο,
κάτασπρο ευλογημένο,
έλα απόψε να χιονίσει,
κι' όλη η γη μας να ασπρίσει»
Και να που οι νιφάδες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό!!! Πυκνές, πανέμορφες, μαγευτικές!!! «Τα κατάφερα, τα κατάφερα!!!», άρχισε να φωνάζει ο κ. Νοέμβρης, ο οποίος έβλεπε τις νιφάδες να χορεύουν στο ρυθμό που έδιναν τα χέρια του. Και ο κ. Δεκέμβρης άρχισε να γελά, να γελά με όλη του την ψυχή. Και το ίδιο έκανε και ο κ. Νοέμβρης. Ένιωθαν και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Μα πάνω απ' όλα ένιωθαν φίλοι, αφού αυτή η περιπέτεια τους έκανε να καταλάβουν ότι μόνο η συνεργασία μπορεί να φέρει επιτυχία. Όσο για τη βοήθεια, αυτή μόνο στους καλούς φίλους μπορούμε να τη βρούμε. Ακόμη και όταν πρόκειται για τους μήνες του χρόνου.
Και να η μέρα ξημέρωσε! Ήταν Χριστούγεννα! Και ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα του κόσμου!!! Πρώτη φορά το χιόνι ήταν τόσο πολύ και τόσο όμορφο. Πρώτη φορά τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα στο κέντρο των χωριών και των πόλεων ήταν τόσο μαγευτικά, πρώτη φορά οι άνθρωποι ένιωθαν τόσο, μα τόσο χαρούμενοι. Τα μικρά παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους με τα έλκηθρα τους, έπαιζαν χιονοπόλεμο και γελούσαν με την καρδιά τους.
Οι μήνες ξαφνιάστηκαν. Ήταν δυνατόν ο κ. Νοέμβρης να τα κατάφερε τόσο καλά; Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν ότι παρά την απουσία του κ. Δεκέμβρη όλα, έστω και την τελευταία στιγμή, πήγαν καλά. Η κυρία Ιούλιος κατέβηκε στη μεγάλη σάλα και άρχισε να σιγοτραγουδά:
«Τρίγωνα κάλαντα μέσ' τη γειτονιά,
ήρθα τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά».
Την ακολούθησε στο τραγούδι και η κυρία Απρίλιος και όλοι οι μήνες ο ένας μετά τον άλλον. Μα έπρεπε να βρουν τον κ. Νοέμβρη για να τους εξηγήσει πως τα κατάφερε.
Και τότε άνοιξε η πόρτα. Πρώτος μπήκε ο κ. Νοέμβρης και ακολούθησε και ο κ. Δεκέμβρης. Οι μήνες σώπασαν, ξαφνιάστηκαν μα και χάρηκαν. Έτσι εξηγούνται όλα, σκέφτηκαν. «Φίλοι μου, έκανα ένα μεγάλο λάθος και ζητώ να με συγχωρήσετε. Δεν έπρεπε να σας εγκαταλείψω. Δεν έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου. Ο καθένας έχει αναλάβει από τη μητέρα φύση κάποια καθήκοντα και πρέπει να τα εκτελεί χωρίς παράπονα και γκρίνιες. Σας υπόσχομαι ότι από εδώ και πέρα θα εκτελώ αυτά τα καθήκοντα χωρίς κανένα, μα κανένα παράπονο», είπε με μια ανάσα ο κ. Δεκέμβρης, αφού βιαζόταν οι μήνες να τον συγχωρήσουν. Εκείνοι δεν περίμεναν ούτε λεπτό. Άνοιξαν τις αγκαλιές τους και άρχισαν να καλωσορίζουν πίσω τον κ. Δεκέμβρη. Επιτέλους, η αγωνία τους είχε τελειώσει και όλοι ένιωθαν ανακούφιση που τα πράγματα έγιναν όπως και πρώτα.
Κανείς όμως δεν πρόσεξε τον κ. Νοέμβρη. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για εκείνον και για το τι έκανε για να έρθει πίσω ο κ. Δεκέμβρης. Απογοήτευση άρχισε να κυριεύει τον κ. Νοέμβρη που έκανε στροφή για να βγει έξω από τη μεγάλη σάλα. «Δεν πρέπει όμως να ξεχάσω την πολύτιμη βοήθεια του κ. Νοέμβρη και πάνω απ' όλα τον κόπο που έκανε να έρθει και να με βρει», ακούστηκε τότε η φωνή του κ. Δεκέμβρη.
«Αλήθεια σας λέω μήνες, εάν δεν ήταν ο κ. Νοέμβρης τίποτα από τα σημερινά Χριστούγεννα δεν θα είχε διοργανωθεί τόσο καλά. Αυτός έβαλε τα δυνατά του και του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα υπέροχα Χριστούγεννα που μας ετοίμασε», συμπλήρωσε και κατευθύνθηκε προς το μέρος του κ. Νοέμβρη.
Τότε όλοι οι μήνες ξέσπασαν σε ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα. «Μπράβο, μπράβο, μπράβο!!!», άρχισαν όλοι να φωνάζουν με ενθουσιασμό και πλησίασαν προς τον κ. Νοέμβρη. Τον σήκωσαν στα χέρια τους και συνέχισαν να τον επευφημούν. Ο κ. Νοέμβρης ένιωσε να κοκκινίζει από ντροπή αλλά και από χαρά. Επιτέλους, είχαν αναγνωρίσει τους κόπους του. «Ελάτε να δείτε τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, ελάτε να δείτε τις γιρλάντες με τις οποίες στόλισα τα χωριά και τις πόλεις, ελάτε να δείτε πόσο όμορφα είναι αυτά τα Χριστούγεννα», φώναζε με ενθουσιασμό ο κ. Νοέμβρης και οδήγησε τους μήνες έξω από τη μεγάλη σάλα.
Και πραγματικά οι μήνες έμειναν θαμπωμένοι από την ομορφιά που αντίκρισαν. Όλα ήταν τόσο όμορφα και οι άνθρωποι ήταν τόσο ευτυχισμένοι. Ο κ. Νοέμβρης ήταν έτοιμος να τους πει ότι ο κ. Δεκέμβρης του έμαθε να φτιάχνει και χιόνι. Μα σα να διάβασε τη σκέψη του ο κ. Δεκέμβρης και του είπε ψιθυριστά: «Δεν χρειάζεται να τους πεις ότι σου έμαθα να φτιάχνεις και χιόνι. Δεν χρειάζεται να τους τα πεις όλα. Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό». Οι δύο μήνες χαμογέλασαν και έτρεξαν να μπουν στο χορό που είχαν στήσει οι υπόλοιποι μήνες του χρόνου γύρω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Χόρευαν και τραγουδούσαν. Ο κ. Δεκέμβρης άρχισε να κουνά ρυθμικά τα χέρια του και άρχισε και πάλι να χιονίζει. Μόνο που αυτή τη φορά λίγο πιο κάτω στον κύκλο του χορού και κάποιος άλλος κουνούσε ρυθμικά το χέρι που είχε κρύψει πίσω από την πλάτη του. Ήταν ο κ. Νοέμβρης και γύρω του χόρευαν τρελά ένα σωρό κατάλευκες νιφάδες. Νιφάδες που έφτιαξε μόνος του.
Ευχαριστώ τη Ρηνιώ μου για το ταξίδι στη φαντασία
http://dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9985:the-lord-december-go-to-vacations
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου