To νέο νομοσχέδιο και το τέλος του φοιτητικού συνδικαλισμού.. του Στρατή Ζουμπουλιά..

«… είχα την τύχη να ζήσω όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος. 

Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.»

Η συγκεκριμένη παράγραφος βρίσκεται στο βιογραφικό της Υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Η Υπουργός Παιδείας, αισθάνεται περήφανη που είχε την τύχη να «ζήσει όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου φοιτητικού κινήματος», τις «ατελείωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο και τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά» γεγονός που φανερώνει την ενεργή συμμετοχή της στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτή την αναφορά της .

Υπάρχει όμως στο νομοσχέδιο που καταθέτει σήμερα προς συζήτηση και αύριο προς ψήφιση στην Βουλή.

Πέρα από τις καινοτόμες αλλαγές που αφορούν το «Συμβούλιο Ιδρύματος» , την χρηματοδότηση, τον ρόλο του Πρύτανη και την εκλογή των καθηγητών, στο νέο νομοσχέδιο τίθεται και μια άλλη σημαντική παράμετρος: η όσο το δυνατό μικρότερη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των Πανεπιστημίων.

Οι φοιτητικές παρατάξεις, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ιστορία των ΑΕΙ, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση. Το «φοιτητικό κίνημα» ήταν εκείνο που συνέβαλλε στο Πολυτεχνείο και δίνει τον παλμό και την ένταση σε κάθε άδικο μέτρο και αλλαγή που επιβάλλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. 

Και όμως ο «εκσυγχρονισμός» της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν περιλαμβάνει τις φοιτητικές παρατάξεις, καθώς θεωρούνται «αναχρονιστικές» και προσπαθούν να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε «κομματικό φέουδο» του πολιτικού τους φορέα. Προάγουν την «αναξιοκρατία» και θέτουν φοιτητές, καθηγητές, Πρυτάνεις και ΑΕΙ υπό «καθεστώς ομηρίας». Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει καταγγελίες για τις φοιτητικές παρατάξεις. Αυτή όμως είναι η μια μεριά του ζητήματος. Η αρνητική πλευρά. Η πλευρά που δικαιολογεί την υποβάθμιση τους και οδηγεί σε έξοδο των φοιτητών από τα όργανα ελέγχου και διοίκησης των ΑΕΙ.

Υπάρχει – όπως και σε κάθε ζήτημα- μια άλλη,θετική πλευρά. Σε αυτήν οι παρατάξεις δεν είναι «ο δυνάστης των ελληνικών Πανεπιστημίων». Με την ιδεολογία πάνω στην οποία βασίζονται, και κατ επέκταση με τις ιδεολογικές διαφορές που βιώνουν μεταξύ τους, πολιτικοποιούν τους φοιτητές, τους δίνουν μια αίσθηση της πολιτικής και τους θέτουν υπό σκέψη για το «ποιον και γιατί» θα ψηφίσουν στις φοιτητικές εκλογές. Αυτό το «ποιον να ψηφίσω και γιατί να τον ψηφίσω» είναι ένα ερώτημα που σπάνια τίθεται σε σημαντικότερες εκλογικές διαδικασίες όπως εκείνη που οδηγεί στην ψήφιση της κυβέρνησης. Είναι ένα ερώτημα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη του ο κάθε ψηφοφόρος, είτε στις φοιτητικές είτε στις βουλευτικές εκλογές. Εδώ ο φοιτητικός συνδικαλισμός προσφέρει απλόχερα στους φοιτητές μια «βοήθεια» για το πώς πρέπει να δρουν και να συμπεριφέρονται ως πολίτες πλέον.

Η δράση των φοιτητικών παρατάξεων φυσικά δεν σταματάει εδώ. Με τις δράσεις , τις προτάσεις, την συμμετοχή τους στα- ως τώρα- όργανα συνδιοίκησης , ακόμα και με τις σημειώσεις που προσφέρουν στους φοιτητές, έστω και αν το κάνουν για ψηφοθηρικούς λόγους, συμπληρώνουν τα κενά της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Κενά στα οποία το νέο νομοσχέδιο θα έπρεπε να στοχεύει και να προσπαθεί να τα εξαλείψει. Παράλληλα διενεργούν ,με την παρουσία τους, έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνονται από τις διοικήσεις των ΑΕΙ για τους φοιτητές, που με το νέο νομοσχέδιο θα παίρνονται δίχως τους φοιτητές.

Με το νέο νόμο οι φοιτητικές παρατάξεις εξωθούνται από τα ελληνικά ΑΕΙ. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν γίνεται με την πλήρη κατάργηση τους, αλλά με τον περιορισμό του ρόλου τους στην ζωή του Πανεπιστημίου. Οι εκλογές θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο του φοιτητικού συλλόγου. «Δια εξαναγκασμού» δηλαδή, όλοι οι φοιτητές μπαίνουν σε ένα ψηφοδέλτιο, από όποιον ιδεολογικό χώρο και να προέρχονται. Η ένωση του φοιτητικού κινήματος θα μπορούσε να επιτευχθεί αν είχαν συμφωνήσει όλες οι φοιτητικές παρατάξεις. Τώρα θα είναι αναγκασμένες να ενωθούν σε ένα ψηφοδέλτιο, ώστε να εκλεγεί ένας φοιτητής που θα εκπροσωπεί χιλιάδες στο Συμβούλιο του Ιδρύματος, και οι υπόλοιποι για τα γνωμοδοτικά Συμβούλια σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας.

Ο «εκσυγχρονισμός» των ΑΕΙ, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά και Διεθνή πρότυπα είναι κάτι αναγκαίο για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, ώστε να ανακτήσουν την θέση τους στην κοινωνία. Η Ελλάδα δεν στερείται επιστημόνων με άριστη κατάρτιση στο αντικείμενο τους. Μια ματιά στους Έλληνες καθηγητές των ξένων Πανεπιστημίων, θα το βεβαιώσει. Πάσχει από υποδομές και από την απαραίτητη συνδρομή του κράτους. Ταράσσεται κάθε φορά από κυβερνήσεις που μέσα στα σχέδια τους πάντα βρίσκεται μια μεγάλη αναδιάρθρωση για την Παιδεία, λες και είναι εκείνη το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ελληνικού κράτους.

Τώρα όμως το «εξιλαστήριο θύμα» έχει βρεθεί.Είναι οι παρατάξεις.

Χωρίς και εκείνες να είναι άμοιρες ευθυνών , η προσπάθεια «κατάργησης» τους θα σημαίνει πολλά. Το Υπουργείο Παιδείας θα μπορούσε να αναθεωρήσει τον τρόπο λειτουργίας τους, όχι να μειώσει την εκπροσώπηση των φοιτητών στα όργανα Διοίκησης. Για να μπορούν να υπάρχουν ακόμα «διάλογοι με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά» στα ελληνικά Πανεπιστήμια.

αναδημοσίευση από το  http://www.adalis.gr/article.asp?id=7092&type=36