Λειψυδρία ή πρόφαση; Στερεύουν τα φράγματα και θα φουσκώσουν οι λογαριασμοί μας;

Ανοίγει ο δρόμος για ιδιώτες;                                                                                                  Προβληματισμό και όχι μόνο προκαλούν τα νέα στοιχεία για τα υδάτινα αποθέματα στους δύο βασικούς ταμιευτήρες της Αττικής, τον Μόρνο και την Υλίκη. Η στάθμη του νερού έχει υποχωρήσει σε ιστορικά χαμηλά, με μείωση άνω του 40% μέσα σε δύο χρόνια. Η κυβέρνηση ήδη ενεργοποίησε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Όλα αυτά, όμως, δημιουργούν κι ένα άλλο, βαθύτερο ερώτημα: Γιατί τώρα; Και τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον του νερού;

Στον Μόρνο η επιφάνεια έχει σχεδόν υποδιπλασιαστεί, ενώ και η Υλίκη χάνει συνεχώς νερό με ρυθμούς που προκαλούν ανησυχία. Τα στοιχεία είναι υπαρκτά. Το θέμα είναι το πλαίσιο στο οποίο εμφανίζονται.

Τι ακολουθεί; Έργα, «αναδιάρθρωση», επενδύσεις… και ένας λογαριασμός που κάποιος θα πληρώσει

Η κυβέρνηση, ως απάντηση, προωθεί ένα μεγα-σχέδιο έργων και παρεμβάσεων δεκαετιών, με στόχο δήθεν να εξασφαλιστεί η υδροδότηση για τα επόμενα 30 χρόνια.

Στο επίκεντρο βρίσκεται το έργο «Εύρυτος», που θα μεταφέρει νερό από άλλες περιοχές — μια λύση που ακούγεται φιλόδοξη, αλλά και ακριβή.

Παράλληλα, η ΕΥΔΑΠ ετοιμάζει επενδυτικό πρόγραμμα 2,5 δισ. ευρώ, σε «έξυπνα» συστήματα, νέες υποδομές και έργα επαναχρησιμοποίησης.

Και εδώ αρχίζουν οι σκέψεις:

• Ποιος θα πληρώσει αυτά τα 2,5 δισεκατομμύρια;

• Γιατί τόσα μεγάλα έργα ανακοινώνονται ακριβώς τη στιγμή που τα αποθέματα πέφτουν τόσο χαμηλά;

• Πόσο «τυχαίο» είναι ότι η λειψυδρία εμφανίζεται τη στιγμή που ανοίγει η κουβέντα για αλλαγή μοντέλου διαχείρισης του νερού;

Και ας μη γελιόμαστε:Σε τέτοια έργα, ο λογαριασμός καταλήγει πάντα στον πολίτη.Αν όχι άμεσα, τότε με έμμεσες αυξήσεις στους λογαριασμούς νερού.

Μήπως η λειψυδρία γίνεται μοχλός πίεσης;

Κι εδώ εμφανίζεται το πραγματικό ερώτημα που πολλοί ψιθυρίζουν:

Είναι απλώς μια κακή χρονιά; Ή μήπως η κρίση δημιουργεί το τέλειο περιβάλλον για να προωθηθεί η ιδιωτική διαχείριση του νερού;

Όταν οι πολίτες φοβούνται ότι θα μείνουν χωρίς νερό, είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούν:

• ακριβές λύσεις,

• μεγάλα έργα,

• «αναγκαίες» αναδιαρθρώσεις,

• και αλλαγές στον τρόπο τιμολόγησης.

Και όλα αυτά ενώ το νερό — θεωρητικά — παραμένει δημόσιο αγαθό.

Το μοτίβο είναι γνωστό

Κρίση → κατεπείγον → μεγάλα έργα → αυξήσεις → αλλαγή μοντέλου διαχείρισης.

Το έχουμε ξαναδεί σε άλλους τομείς.

Άραγε η λειψυδρία είναι μόνο φυσικό φαινόμενο; Ή είναι και ένα αφήγημα που αξιοποιείται για επόμενα βήματα τα οποία δεν λέγονται ακόμη φωναχτά;